Sportief verslag
Blijf op de hoogte en volg Saskia
02 Oktober 2012 | India, Madurai
De donderdag er op heb ik na een brakke ochtend wachten op het treinstation voor de te late trein het op een na grootste Krishna beeld ooit bezocht. En, ik moet ze nageven, het beeld was inderdaad erg groot.
Die zaterdag daarop ben ik met een groep geneeskunde studenten (Nederlanders en Canadezen) met de trein naar Coorg gegaan. De eerste dag hebben we ons gewaagd aan trekking. Trekking (Daar is weer de jovo onder peer pressure) is eigenlijk lang wandelen door bergachtig gebied. Eigenwijs als ik ben had ik een korte broek en slippers aan (bruine benen!), want dat kon best volgens onze gids. Dat kon ook wel maar ik had wel om de paar meter een bloedzuiger aan mijn voet hangen. Deet is gelukkig een wondermiddel. Ik zou mijn conditie nooit overschatten, maar ik was af en toe best wel buiten adem. Maar dat mag ook wel na 6 uur in de bergen te lopen in de brandende zon. Ik ben niet zo verbrand geweest sinds een hittegolf in Hoek van Holland. Het was wel avontuurlijke trekking voor uitzonderlijk luie mensen, want de alcohol werd ‘s avonds gebracht per auto en het kampvuur werd voor ons geprepareerd. De ochtend daarna moesten we weer eens veel te vroeg op staan om een gepensioneerd olifantenkamp te kijken. Dat klinkt heel leuk, maar dat was het niet. De olifanten waren helemaal niet gepensioneerd maar moesten heel de dag stomme truukjes uitvoeren om toeristen te vermaken. Wat een rotpensioen.
Ik hoefde daarna maar een paar dagen naar school, vervolgens heb ik een week gespijbeld om met Sandra door Tamil Nadu te reizen. We vlogen van Mangalore naar Chennai. In Chennai hebben we niet zo veel gedaan omdat het weer tegen werkte en het restaurant waar we na veel zoeken gevonden hadden was dicht. Die avond treinden we naar Mamallapuram. In het hotel wat werd aangeraden door onze reisgids wezen ze er op dat de prijs al drie jaar verhoogd was, maar dat de buren een stuk goedkoper waren. Nou, dan maar naar de buren. In de toeristenstraat werden we blij verrast door de gezellige restaurantjes. Ze hadden zowaar echt meubilair, in plaats van tuinmeubels, en elk restaurant had een serieuze poging gedaan het er echt gezellig uit te laten zien! De dag erna hebben we fietsen gehuurd waarmee we heel de dag in totaal wel 5 minuten gefietst hebben. De trekpleisters waren onder andere Krishna’s butterball, wat eigenlijk een hele grote ronde steen was die balanceerde op een afgrond, en heel veel in steen uitgehakte tempels. Hoogtepunt was een granieten rotsmuur waarin duizendmiljard goden waren uitgehakt en hele grote olifanten. Vooral de olifanten.
Volgende bestemming was Pondicherry, een voormalig franse kolonie. We hebben heel decadent een mooi hotel aan het strand geboekt en biefstuk gegeten in een restaurant. Ook heb ik mijn frans weer even uitgeoefend op een riksja chauffeur, want iedereen daar sprak frans. Toen we na het eten biertjes dronken onder het genot van jaren 90 boybands op een dakterras zagen we bij toeval Marieke langslopen, een geneeskunde student die we uit Manipal kenden. In deze dakterras kroeg ontmoeten we Europeanen die vrijwilligerswerk deden bij een of andere vrouwen en kinderen hulp organisatie, en ze nodigden ons uit voor een ouderwets huisfeestje, want ook in Tamil Nadu sluit de horeca om zedige tijd. De volgende dag hebben we ontbeten in een Franse bakkerij, waar ze echt brood hadden, en stokbrood, en croissantjes. En eigenlijk hoopte ik dat mijn maag een eindeloze put was, maar dat was niet. Stiekem ben ik Indiaas eten, waarvan de hoofdingredienten komijn en koriander zijn, hartstikke beu. Komijn hoort in kaas. Daarna hebben Sandra en ik een wandeling op het strand gemaakt langs het Gandhi standbeeld (Die hebben ze eigenlijk in elk zelfrespecterend dorp) en naar een lokale producten marktje gegaan. Het klinkt allemaal niet zo bijzonder maar de sfeer was heel fijn, het was een beetje Indisch Frankrijk. De huizen waren niet Indiaas en overal om ons heen hoorden we frans. Spijtig dat we in dit weekje meer te doen hadden.
Midden in de nacht kwamen we aan in Trichy, waar we 2 uur hebben rondgelopen op zoek naar een hotel met een redelijke prijs-kwaliteit verhouding, maar dat was te veel gevraagd. Alles met een normale prijs bleek vol te zitten vanwege een of ander tempelgebeuren. Toen we na een uur teruggingen naar het eerste hotel werden we voor naar onze kamer begeleid te worden, eerst hartelijk uitgelachen door de besnorde hotelmanager. We hadden de kamer in eerste instantie niet goed bekeken want er bleek een heuze kakkerlakkolonie te huizen, en het voedsel van de vorige gasten was nog te vinden in de badkamer. De kofferjongen bleef volhouden dat dit echt het beste hotel van heel Trichy was, en dat de kakkerlakken, die hij er net had uitgebezemd, echt niet meer zouden terugkomen. Gelukkig deed snorremans niet te moeilijk over geld terug geven en zijn we maar naar een iets te duur hotel gegaan, waar het tapijt waarschijnlijk de Britse overheersing nog had meegemaakt, maar het was wel ongedierte- en voedselvrij. In Trichy bevindt zich de grootste tempel van India, een Vishnu tempel. Ook was er een hele mooie katholieke kerk, de Lourdes kerk. Binnen was een prachtige grot van papier maché nagemaakt met een nog mooiere papier maché Bernadette in het midden, binnenkort te bewonderen in de Efteling. Ook was er een moskee, waar de imam ons, naar geheel islamitisch gebruik, met pauwenveren op ons hoofd aaide en een handje suiker gaf. Toen we hem vervolgens vragend aankeken bij het emmertje bloembladeren wat ons werd voorgezet werd ons duidelijk gemaakt dat hij geld verlangde. Na een aantal rupees in het emmertje gemikt te hebben werd hij boos, want ze waren toch geen bedelaars. Sandra zei dat we verder alleen 500 rupee hadden en dat toch wel te veel vonden, ze vertelden dat ze het wel konden wisselen maar dat vonden we teveel van het goede, waarna we boos de moskee werden uitgebonjourd. In de zinderende hitte hebben we tot slot de moeite genomen om de rock fort temple te bezoeken. Raad eens, een tempel in een fort op een rots. Uitzicht was top.
’s Avonds 9 uur kwamen we aan in een nietszeggend overstap dorp, waar we te horen kregen dat de volgende bus pas over anderhalf uur zou aankomen. Ohnee, een half uur, ohnee twee uur, ohnee.. Eigenlijk wist dus niemand hoe laat er een bus zou komen, en op zoek naar een taxi vonden we vier Indische leeftijdgenoten die naar het zelfde plaatsje gingen, Kodaikanal. Kodaikanal is een dorp bekend door de hoge ligging, ongerepte natuur en paddo’s. En dat laatste was waar de leeftijdsgenoten naar op zoek waren, en bovendien het enige gespreksonderwerp van belang (Naast alcohol dan). Door jongeren thuis geen vrijheid te geven en als student geen verantwoordelijkheid, kweken Indiers uit de middenklasse 25 jarigen die nog naar hartelust puberen. Een achttienjarige eerstejaars waarmee ik een vak volg vertelde dat ze het half tien in het hostel zijn niet zo erg vond, omdat ze nu meer vrijheid en een sociaal leven heeft dan bij haar ouders. Studenten hier vinden zichzelf heel zelfstandig, maar de ouders betalen alles, van de huur tot het bier, en een eigen kok en een schoonmaakster zijn geen ongewoon fenomeen voor studenten.
De leeftijdsgenoten hadden, naast paddo’s, ook een slaapplaats geregeld, en Sandra en ik waren te lui en te moe om zelf wat te zoeken dus hebben we de kamer naast hen ingetrokken. Na een beleefd slaapmutsje zijn we naar bed gegaan, omdat we ’s ochtends vroeg een rustige wandeling rond het meer wilden maken. Het meer bleek niet rustig, maar een toeristisch mekka met helemaal rondom kraampjes die chocolade en de lelijkste kleding verkochten. Een zijweg bracht ons naar de Bear Shola Falls, waar we een mini trekking hebben gedaan. (Niet lang, wel bergachtig) We kwamen er tot verbazing achter dat het mogelijk is om het verdomde koud te hebben in India, zeker als je alleen slippers en een dun vestje mee hebt. Het rook wel erg lekker, niet naar rotte stad, maar naar dennebos, want er stonden naaldbomen en we vonden zelfs dennenappels. Op een wandelroute langs een bergrand zagen we niet de zonsondergang, want we zaten boven de wolken die onder ons langzaam voorbij dreven. Het restaurant waar we wilden eten was gesloten omdat er net twee uur daarvoor een boom op het golfplaten dak was gevallen. ’s Avonds zijn we naar het meest smoezelige eetcafe aller tijden geweest. De meeste kraakpanden lijken hierna steriele operatiezalen. De laatste dag van onze reis deden we Madurai aan. Madurai is een veel leukere stad dan Chennai, met hier en daar betegelde straten waar bijna geen auto’s reden en veel jongens die fietskarren met juten zakken vervoerden. Eerst gingen we naar een tempel, waar we het Indiertarief mochten betalen omdat we student zijn. De plafonds waren versierd met monstertjes die chinees aandeden. We bezochten een markt in een oude tempel, en vervolgens weer met Marieke, drumroffel, nog een tempel. Op het dak van een hotel hebben we een wel verdiend biertje genuttigd. Op aanraden van Kingston (De uitwisselingsstudent die vorig jaar in Rotterdam studeerde en bovendien uit Madurai komt) zijn we gaan eten in een of andere veredelde kantine. Weer terug op het dakterras aan het bier werd ik ineens zo misselijk dat ik de hele maaltijd er weer heb uitgegooid en niet van plan ben de komende twee weken nog Indisch te eten. Wie stuurt mij een carpaccio, een bruine boterham met kaas en wat flessen wijn?
Vanmorgen zijn we teruggevlogen. De vliegveldsadisten van de beveiliging pakten bij de tascontrole mijn aansteker en lucifers af, waarna er in de wachtruimte wel een rookruimte was. Kan iemand mij de oplossing voor die netelige probleem vertellen?
-
02 Oktober 2012 - 21:12
Anika:
Leuk dat je weer wat hebt opgeschreven! Ik lees het graag! En zo te horen is het maar goed dat je inentingen hebt gehaald.. :P. Maar kan je nergens brood kopen in india? Of moet je echt alleen maar curry eten? Wanneer komt Nathan?
Heb je mijn kaart al gehad? -
02 Oktober 2012 - 21:31
Saskia D H:
Hey! Wat reageer je snel! Hoezo is het maar goed dat ik inentingen heb gehad? Je hebt wel brood, maar toch anders, je hebt naan en chappati enzo. En het brood wat lijkt op ons brood is zoet en chemisch. Ik heb nog geen kaart gezien! Maar ik ben dan ook een week weggeweest, dus ik zal morgen de brievenbus controleren. Nathan komt over 10 dagen:) Ik ben ondertussen jouw blog maar even aan het inhalen -
08 Oktober 2012 - 08:27
Marina:
hoi meisje,
je schrijft heel beeldend, ik zie bijna de fotoos die ik hoop dat je gemaakt hebt! kus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley