Het is hier best vol te houden

Twee weken geleden zijn we in het weekend met de nachtbus naar Bangalore gegaan. De bus was vrij comfortabel, desalniettemin hebben mijn reisgenoten de minder gezellige ochtendvariant van mijn persoonlijkheid meegemaakt. De eerste dag hebben we vooral koffie gedronken en in een park gezeten, terwijl Shannon foto’s van eekhoorns heeft gemaakt waarmee je het Louvre kunt vullen. Ook heb ik duizend bijna-bijna-doodervaringen gehad in riksja’s die dachten dat ze wendbaar, doch monstertrucks waren, in een stad waar 7 miljoen mensen wonen. Die avond spraken we af met een vriend van Jelske, die ze een aantal weken eerder had ontmoet toen ze al in Bangalore was. De vriend in kwestie was een vrij flamboyante homo met Europese klederdracht en oogpotlood op, die ons beloofde alles te betalen en ons alleen in VIP ruimte’s binnen te laten. We begonnen ons al echte diva’s te voelen. Eerst haalden we met zijn auto zijn vriendje op die aan de andere kant van de stad woont. De club in kwestie was een prachtig Brits gebouw. We werden inderdaad als blanke homo entourage meegenomen naar de VIP ruimte, maar drank betalen ho maar, en we kregen een hartverzakking nadat we er achter kwamen dat een biertje maar liefst 5 euro kostte. Goed, we hebben on wel vermaakt, tot de homo half 12 ons met spoed duidelijk maakte dat we moesten wieberen, want we gingen naar de afterparty. De afterparty bleek dus zijn huis te zijn, waar we met de auto naar toe gingen. In de auto kwamen we er achter waar die spoed vandaan kwam, het vriendje bleek zuigzoenen van een ander in zijn nek te hebben. Na hun geruzie voor in de auto vroegen ze Jelske’s mening, en kwamen we erachter dat het vriendje helemaal niet zijn vriendje was, hij was zelfs niet eens homo! Beetje rare situatie allemaal. Zijn huis bleek helemaal aan de rand van Bangalore te zijn, meer dan een uur rijden. Hier dronken we drank uit plastic bekers in de middle of nowhere. De taxi naar het hotel verdwaalde verschrikkelijk.
De dag daarna zijn we ‘s ochtends naar het Tipu Sultans’ paleis geweest. Best een mooi oud gebouw, alleen jammer voor het paleis was de oorlog tussen een groep apen en kraaien in een boom achter het paleis veel leuker om naar te kijken. Nadat de strijd was gestreden hebben we de Bull tempel bezocht. Dit is eigenlijk al wat het zegt, een tempel met een grote stenen stier er in.
De week daarvoor was mijn extracurriculaire activiteit het zoeken naar appartementen met Stanley (Surinamer in ontkenning) en Thibaud (Fransoos, niet in ontkenning). We hebben een mooie gevonden en zijn woensdag 1 augustus verhuisd. Dit was mooi op tijd, want ondertussen is de avondklok voor universiteitshostels van 12 naar 11 uur verzet, in verband met een hindoefundamentalistishe actie in Mangalore. Ons nieuwe huis heeft drie grote slaapkamers, een enorme woonkamer, een keuken en een balkon. Het appartment is aan de rand van Manipal, dus we kijken vanaf het balkon uit over het bos en als het goed weer is, de Arabische Zee. Ik voelde me na een paar dagen al meer thuis dan in het hostel. Kingston (de Indier die vorig jaar aan Erasmus studeerde) en Jithu hielpen ons met de onderhandelingen en hebben al mijn vragen beantwoord over politiek, corruptie en het kastenstelsel. Toen ik verbaasd reageerde op hun beaming dat ze wel een facewash gebruiken waarvan je blanker wordt herinnerde Stanley me even aan alle zelfbruinende cremes in Europa.
Het weekend na de verhuizing was onze housewarming. Naast de uitwisselingsstudenten waren er gelukkig ook Indiers van onze school. Omdat namen nog steeds moeilijk zijn had iedereen een post-it op zijn glas met naam er op. Scheelde ook weer een hoop plastic glazen.
De week er op moest ik vooral hard aan school werken, maar niet te hard want we hebben de vrijdag gespijbeld om een dag eerder naar Hampi te gaan. Hampi ligt ongeveer 350 kilometer van Manipal en het was echt fantastisch. Het dorpje waar nu nog mensen wonen gaat gesloopt worden dankzij het World Heritage gebeuren wat er voor heeft gezorgd dat mensen over een jaar in de stad 30 kilometer verder op moeten logeren en een duur kaartje moeten kopen als ze Hampi willen bezichtigen. Hampi is een en al oude tempels en markten. Ik had hier voor het eerst het gevoel dat ik echt in een exotisch land was, toen we zaterdag op de scooter op onverharde wegen tussen de bananenplantages en palmbladeren hutjes reden. (Ik werd rond gereden door mijn Duitse chauffeur) Het landschap was echt prachtig, met grote rotsformaties en hei. We bezochten de zaterdag een tempel waar de pilaren muziek maakten als je er op tikt, een oud badhuis van de 15e eeuwse koningin en nog vele andere tempels. Een tempel die nog in tact was stond onder water, en een tempelpriester, de hoogste kaste, zwom er in rond op zoek naar 1 en 2 rupeemuntjes. (Visualiseer katholieke kardinalen die om 5 eurocentjes bedelen?) Die ochtend waren we al vroeg naar de rivier gegaan om te kijken hoe de tempelolifant werd gewassen met stenen.
‘s Zondags wilden we ‘even’ naar de waterval, dit bleek een wandeltocht van meer dan een uur. Eerst door een dorpje, dan door een bananenplantage, dan door moerassig gebied, gevolgd door heide, en daarna granieten rotsen waar we over heen klauterden. Tussen de rotsen stond water, en op een stromend stuk zijn we onder de rotsen gekropen en hebben we in water gewaad. De stroming zorgde voor een heuze rugmassage. We dineerden bij Mango Tree, erg toeristisch, maar de currie was lekker en we hadden mooi uitzicht.
Ik kan wel wennen aan het leven hier, al is school een echte spelbreker. En door wat gebeurd is in Mangalore gaan kroegen in heel deze staat nog eerder dicht, maar gelukkig zijn er genoeg huisfeestjes. Volgend weekend staat Mysore op de planning en de week erna Goa.
Een leuk nutteloos feitje: Mijn huidige huisgenote heeft met Mauro gezoend!