Maradona en Bruni

Twee weken geleden heb ik Nathan van het vliegtuig opgehaald na een paar uur extra te hebben gewacht omdat hij een vlucht had gemist. Na een week acclimatiseren en zeuren over de hitte had ik hem zo ver een weekend naar Badami en Pattadakal te reizen met de airconditioningloze slaapbus.
Badami staat bekend om de rotstempels, en Pattadakal als de bakermat van de tempelarchitectuur. Zowel de noordelijke als de zuidelijke stijl van tempels zijn daar een beetje bedacht en uitgeprobeerd. Dit alles weten we natuurlijk door onze aardige gids, die naast veel over tempels ook over onderwijs, huwelijken en het reserveringssysteem voor achtergestelde kastes vertelde. Hij kon ook nog eens moppentappen: De hemel is een Duitse auto, Chinees eten, een Amerikaans salaris en een Indiasche vrouw. De hel is een Chinese auto, Duits eten, een Indiaas salaris en een Amerikaanse vrouw.
Het was vooral opvallend dat er zo’n groot verschil is tussen de mensen op het platteland en in de stad. We waren nu in een ruraal gebied. Alleen maar sari’s, niemand sprak Engels en kinderen achtervolgden ons en bedelden om ‘schoolpen, chocolate, dollars?’. Vooral in Bagalkot, waar we zondag de weg terug namen werden we geplaagd door hordes kinderen. We liepen door een straat, waarna een stoet van minstens 30 krijsende, lachende, schreeuwende kinderen achter ons aan liep. Verschrikkelijk! Gelukkig kwamen er af en toe wat dorpelingen langs die de onvolgroeide schreeuwlelijken probeerden te verjagen, maar dit had niet veel uitwerking. Heeft iemand toevallig het nummer van die bekwame fluitist uit Hamelen voor mij?
Afgelopen week had ik vrij op woensdag en vrijdag, in verband met religieuze feestdagen. Dit heb ik benut door dinsdagmiddag met Nathan de trein te nemen naar Kannur, in het noorden van de zuidelijke staat Kerala. In Kannur staat een fort, het Saint Angelo Fort, wat ooit gebouwd is door de Portugezen, maar in 1633 overwonnen door de Nederlanders. Op het fort staat nog een grafsteen met Nederlandse inscriptie, over dat mevrouw Susanna Weyerman daar is begraven met haar 3 kinderen, toen ze op 17 jarige leeftijd overleed tijdens de bevalling van de derde. De toerist police man had een boek geschreven over het fort en kende de heleNederlandse tekst uit zijn hoofd. Na het fort gingen we naar het strand, waar ik in mijn burkini de zee ben ingegaan. In India mogen mannen prima in hun boxershort zwemmen, vrouwen worden echter verwacht volledig aangekleed het water in te gaan, want anders komen de Indische mannen met hun mobieltjes om foto’s te maken van de onzedelijke persoon in kwestie. Mijn burkini bestaat trouwens gewoon uit een kurta (Indiasche jurk) en een legging. Het voordeel is dat je je handdoek niet mee hoeft te nemen, want het afdrogen van natte kledij op je lijf heeft niet zoveel zin.
We hadden het toevallige geluk dat de grote Diego Maradona op hetzelfde moment ook in Kannur was. Voor de onwetenden onder ons: de Argentijnse voormalige voetballer die ondertussen wel al een buikje gekweekt heeft. Hij heeft zich verbonden aan een of andere internationale juwelier, en elke keer dat de juwelierszaak ergens een vestiging opent wordt Maradona erheen gevlogen om naar mensen te zwaaien. Maradona was op tv, Maradona was in de krant, Maradona was het gesprek van elke Indier, en om de 10 meter stond er buiten wel een bord met de grijnzende kop van Maradona. Voor het hotel waar hij sliep stond permanent een groep Indiers te hangen in de hoop een glimp op te vangen. Uiteindelijk (ik haal weer eens dagen door elkaar) hadden Nathan en ik het plan te dineren in het Maradona hotel, bleek dat hij al was vertrokken. Het hotel was poepsjiek, een oliesjeik waardig. We werden beneden al verwelkomd in de hal, en kregen sterk het vermoeden dat we misschien alleen een glaasje water konden betalen. Het restaurant op de bovenste verdieping bestond uit meerdere ruimtes, de grootste ruimte had een zwembad(!) in het midden, een andere ruimte had een poolkamer. Na zenuwachtig een tafel te hebben uitgekozen openden we de menukaarten, en voelden ons gevoel van rijke westerling weer terugkeren. Na het eten zijn we met ons biertje naar de poolkamer gegaan, waar de meest aftanse pooltafel ooit stond. De ballen waren blokjes en de punten van de keus waren scheef afgesleten. Ik had bijna gewonnen.
De ochtend daarna zijn we vroeg met de bus vertrokken naar Tholpetty, een gehucht met een ingang naar het Wayanad Wildlife Sanctuary. De 6 uur heen en 6 uur terug met de bus werden helaas niet beloond. De verplichte jeep tour die we deden bracht ons langs zwijnen, apen en gespikkelde herten, maar eigenlijk hoopten we op olifanten en misschien een tijger of een kangoeroe. Die avond brachten we door in Mananthavadi en de ochtend daarna zijn we vroeg vertrokken naar Payyanur, waar volgens ons reisboek toeristloze backwaters en urenlange boating te vinden zijn. Het nadeel is dat op toeristloze plekken het lastiger is om toeritische activiteiten te vinden. We werden door een riksja gedropt bij een waterkant zonder boot, en twee mannen vertelden ons dat de volgende boot pas 3 uur later zou komen. Terwijl we aan het denken waren wat we gingen doen, kwam een oud vrouwtje aangelopen die op haar vingers floot. Daarop kwam er een even oud mannetje aangelopen, die haar, en ons, met een bootje naar de overkant bracht. Op het eiland liepen we maar een beetje doelloos verder, niet wetend waarheen. Tot er een jongen naar ons toekwam die het perfecte voorbeeld was van de behulpzame gastvrije Indier. Hij leidde ons via achterafweggetjes naar de waterkant waar er een boot zou verschijnen, en haalde daarna een door tante bereid bord chicken biryani voor ons toen hij hoorde dat we nog niet gegeten hadden. We zwommen, namen de boot naar een ander eiland waar hij ons de zee liet zien, bracht ons daarna naar een hotel in Payyanur en vervolgens naar het circus. Het circus was leuk, maar mijn conclusie is wel dat circussen over heel de wereld hetzelfde zijn, alleen in India applaudiseren ze wat minder. Onze Indier bracht ons vervolgens naar een kroeg waar ze alleen mannen toelieten. (Kokend bloed!)
De volgende ochtend deden we Bekal aan, wat ook een Portugees fort had, waarna we, he verdorie, weer naar het strand moesten. Bekal bleek verder qua vermaak en sensatie net zoveel te bieden als Strijensas. Er was zelfs geen kroeg, en dat op een zaterdagavond. Na onze misere te hebben uitgelegd aan riksjachauffeurs en omstanders bleek er in de buurt nog wel een vijfsterrenresort met bar te zijn. Het vijfsterrenresort bleek echt onwijs mega luxe! Met een gezellige Nepalees die ons van de nodige whiskey cola voorzag, en toen we na het afrekenen fooi gaven ook nog van tequila.. Er bleek geen riksja of normale taxi meer beschikbaar na sluit, dus werden we kosteloos met de taxi van het resort en de manager op de bijrijdersstoel naar ons brakke hotel gereden. Nadat deze al lang en wel verdwenen was kwam ik er achter dat ik mijn camera had vergeten, maar onze hoteljongen was zo vriendelijk om ons met benevelde hoofden wel zijn motorfiets uit te lenen zodat we terug konden rijden. Het is maar goed dat Nathan net met motorijles is begonnen.
De laatste dag van de trip gingen we terug naar Karnataka, naar Mangelore, omdat ik hier wel al een paar keer ben wezen winkelen maar verder eigenlijk nog niets gezien had. De sint Aloysius kapel was van onder tot boven beschilderd met het leven van Jezus, en het leven van sint Aloysius. Ik was vooral erg blij met de tegels op de vloer, die vanuit elke hoek dat je kijkt op oplopende traptreden lijken. Die wil ik ook op mijn vloer als ik groot ben! De Kadri Manjunatha Temple had een zwembad en een groot Hanuman beeld. Na het avondeten zijn we teruggekeerd naar Manipal. Ik ben nu bezig met mijn laatste schoolweek, die alleen nog maar bestaat uit naar school gaan, horen dat er geen les is, en weer naar huis gaan. Nathan is ondertussen nog hard bezig met de sipit-omgeving puppet deployen en praten met de kompas demoon (=werken). Zaterdag vertrekken we eindelijk!